Ongetemd Leven

Ongetemd leven

“Jij zou echt een goede moeder zijn. Je bent zo’n tof mens, als moeder ben je denk ik super leuk.” Ik kijk verwonderd naar mijn teamleider. Zijn ogen staan olijk. Op zich is mijn teamleider een prima kerel en hij bedoelt het goed. Maar het voelt ongemakkelijk. Het is dinsdagmiddag en normaliter bespreken we de actiepunten dus ik wil het niet te persoonlijk maken. Daarnaast komt hij zo overtuigend over, ik vraag me af of hij mijn kant van het verhaal gaat begrijpen. Ik kap het onderwerp wat houterig af en breng de weekplanning ter sprake. Tijdens het avondeten schuurt het gesprek nog steeds. Waarom? Ik vind het niet erg als mensen out of the blue over het mogelijke moederschap beginnen. Naast mijn bord ligt het boek ‘Ongetemd Leven – Vind het lef om helemaal jezelf te zijn’ van Glennon Doyle. Ik las het boek in een flits uit en gisteren belandde ik bij het nawoord. Ik blader er opnieuw doorheen om te kijken of er iets in staat wat ik kan gebruiken met betrekking tot de kwestie met mijn teamleider. 

Wat me wederom opvalt is dat Doyle simpele woorden in zo’n machtige volgorde weet te zetten, dat het mijn ziel laat parachutespringen en mijn hart spontaan begint met bungeejumpen. Ogenschijnlijk eenvoudige teksten trillen, terwijl ik mijn ogen er over laat glijden, ook nu weer na. Op vrijwel elke bladzijde heb ik iets gearceerd, valt me op. Het is zo puur, powerful en parelprachtig geschreven; inhoudelijk en schrijf-technisch is het wat mij betreft 100% spot on en daarom kon ik als een wervelwind in haar boek wonen. Dit stukje tekst gaf me bijvoorbeeld echt een eureka moment: ‘Als je je niet prettig voelt – als het veel pijn doet, je boos bent, naar iets verlangt, in de war bent – heb je geen probleem, maar heb je een leven. Mens-zijn is niet moeilijk omdat je het niet goed doet; het is moeilijk omdat je het wel goed doet. Je kunt er niets aan doen dat het moeilijk is om mens te zijn, dus moet je iets doen aan je overtuiging dat het leven makkelijk zou moeten zijn.’ 

Spirauwtueel 

Bij tijd en wijle is de inhoud rauw; alsof ik tijdens het lezen ook moet nadenken over een open wond ergens op mijn knie – pijn die er eigenlijk helemaal niet is maar Doyle aanwakkert met haar teksten. Bijvoorbeeld als ze het heeft over haar boulimia of de relatie met haar man. Tegenover dat rauwe staan spirituele sleutels die ze juist weer heel zacht invult en waarbij het gaat over voelen & gevoelens, stil wezen & weten, durven zien dat het ook anders kan: “Als de kinderen op school waren, sloot ik mezelf op in mijn inloopkast, ging op een handdoek zitten, sloot mijn ogen en deed niets, alleen ademen. Daar, in de diepte, voelde ik iets door mijn heenstromen. Het was mijn Weten. Het Weten voelt alsof er warm, vloeibaar goud door mijn aderen stroomt en daar net genoeg stolt om me stabiel, zeker te maken. Ik weet nu dat als ik wil groeien, ik eerst moet afdalen.” Deze combinatie van spirituele inzichten tijdens haar rauwe reis, maakt het boek heel dynamisch. 

Goed zijn vs vrij zijn 

Het 330 pagina’s tellend geheel is opgedeeld in overzichtelijke hoofdstukjes voorzien van een terechte titel die de inhoud eer aan doet zoals jachtluipaard, levensenergie en bloedbad. De hoofdstukjes vallen onder drie delen; 1) gekooid, 2) sleutels en 3) vrij. Onder elk deel werkt Glennon met beknopte verhaaltjes, anekdotes, metaforen en gebeurtenissen uit haar eigen leven.  De verhalen vanuit haar kooi gaan vooral over verwachtingen van haar omgeving, ingesleten overtuigingen en boodschappen van de maatschappij. ‘Ik wilde een goed meisje zijn, dus probeerde ik mijzelf te beheersen. Ik koos een persoonlijkheid, een lichaam, een geloofsovertuiging en een seksualiteit die zo klein waren dat ik mijn adem moest inhouden om erin te passen. Meteen werd ik erg ziek. Toen ik een goed meisje werd, werd ik ook boulimia patiënt.’ En dat niet alleen. Doyle heeft gedeald met een aantal verslavingen en ervaren hoe het is om in een huwelijk te zitten met een overspelige echtgenoot. Het boek geeft een goed beeld van hoe ze zichzelf uit die ‘kooi’ naar een vrij en waarachtig leven heeft gemanoeuvreerd. Ze omschrijft het mooi in een conversatie met haar vriendin: “Glennon, herinner je je die mooie quote nog, van Steinbeck? En nu je niet meer perfect hoeft te zijn, kun je goed zijn. Ik heb die zin al jaren op mijn bureau staan. Ik keek er gisteren naar en dacht: ‘Ik heb helemaal geen zin meer om goed te zijn. Ik ben zo moe’. Laten we die zin veranderen in: En nu we niet meer goed hoeven te zijn, kunnen we vrij zijn.”

Zwijgend achter tralies  

Met het gekooide deel kon ik me wat lastig identificeren. Het hangt samen met de overkoepelende boodschap van het boek, ook te vinden op pagina 84: ‘We hebben niet nog meer vrouwen nodig die zichzelf wegcijferen. Wat we nodig hebben is vrouwen die vanuit hun binnenste leven. Een vrouw die leeft vanuit haar binnenste laat de regels en de verwachtingen van de buitenwereld niet binnen.’ Als er iemand is die zichzelf nergens in laat pushen en goed luistert naar haar binnenste, ben ik het wel, zo denk ik. Maar blijkbaar ben ik één van de weinigen die dit denkt, aangezien het boek lange tijd een NY Times bestseller is geweest. Blijkbaar lopen we nog massaal in de polonaise, achter de mannen, media en maatschappij aan. Blijkbaar had ook de wereldberoemde zangeres Adele dit boek nodig om zichzelf te bevrijden. 

En terwijl ik daar over door peins en het boek weer doorblader realiseer ik me ineens: ‘Verrek, blijkbaar durf ik wel keuzes vanuit mijn binnenste te maken, maar ze niet scherp en daadkrachtig te verwoorden als het erop aankomt, zoals tijdens het gesprek met mijn teamleider. Aha. Dus dat is waarom het gesprek me een paar uur later nog steeds niet lekker zit. En met jezelf verstoppen, of zwijgen over de keuzes die je (als vrouw) maakt, gaan we natuurlijk nooit die kooi openbreken.’

Dus ook ik, overtuigd van het feit dat ik al mijn hele leven als een jachtluipaard op de vrije savanne schitter, heb in sommige gevallen nog tralies voor m’n neus. Dit boek maakt in alle opzichten helder waar die tralies dan voor staan en daardoor wordt het een eye-opener van jewelste.

Ongetemd verlof 

Met dat inzicht vraag ik niet veel later een gesprek aan met mijn teamleider. Ik heb een speciaal verzoek: 3 maand onbetaald verlof aan het einde van het jaar. Iets wat in deze organisatie nog niet vaak is aangevraagd ófwel goedgekeurd, heb ik zo het idee. Dit keer zwijg ik niet en leg ik uit hoe het zit: ik wil uit de kooi stappen van het leven dat we met zijn allen hebben gecreëerd, waarin werken de maatstaf is. Het wordt tijd dat ik mijzelf ga bevrijden van op de automatische piloot werken, doorwerken, aan staan, de lat hoog leggen, mijzelf bewijzen. Ik noem daarbij ook dat (veel) vrouwen vanwege hun zwangerschap verlof mogen opnemen, maar dat dit bij mij niet aan de orde zal zijn omdat ik niet de intentie heb om aan kinderen te beginnen. Rustig leg ik uit waarom ik daar bewust niet voor kies: ik heb andere dingen te doen in dit leven. Mijn zielsmissie hangt niet samen met een kind baren en het opvoeden, hoe mooi dat voor veel andere vrouwen ook mag zijn… 

Zo, die tralies zijn gebroken.

Er wordt begripvol geknikt. Een week later hoor ik dat mijn aanvraag door de heren van de directie is goedgekeurd

deze vrouw gaat met ongetemd verlof. 

 

Ongetemd leven

Uitgeverij: Kosmos

Isbn: 9789021577111

Recensie: Lotte Post